CURAÇAO DAG 8 14.04.2019

Vandaag beloofd weer een avontuurlijke dag te worden. We gaan naar De Blauwe Kamer.  Dat Is een grot die helemaal blauw kleurt van het zonlicht dat door de spleet van de grot heenkomt en het azuurblauwe water laat reflecteren. Lonne gaat niet mee  ( zij gaat hier met een vriendengroep al naartoe)  en Daan Is al weg. En dat is jammer.... We zijn op ons gemakje opgestaan. Het Is zwaar bewolkt, maar dat mag de pret niet drukken . Als we een aktiviteit doen vind ik dat niet zó erg. Het Is een klein uurtje rijden. We moeten weer over dezelfde weg, die we steeds moeten pakken om naar een bezienswaardigheid re gaan. We rijden richtng Soto, het dorpje waar tante Annie zo lang heeft gewoond, met MapsMe als navigator.  Deze zegt ons op een gegeven moment dat we linksaf moeten slaan , maar dit Is een onbegaanbaar pad. Ik ga het aan één van  locals vragen, die langs de weg de zondag zitten te vieren. Een oud, verrimpelt mannetje, zittend in een aftandse fauteuil,  zonder ook nog maar 1 tandje in zijn mond, zegt ( met de nodige spetters ) dat we richting Santa Cruz moeten en daar een bordje moeten volgen met bootje Blauwe Kamer. Kun je je het voorstellen hoe hij Santa Cruz zegt !!!!!  Zonder tanden in hè !  Het Is dat ik op een veilige afstand sta. .... Maar goed. ..dat mannetje heeft wel gelijk en na 10 minuten staan we bij een baai. Op grote betonnen platen heben hele families een veel te uitgebreid buffet uitgestald. De zondag Is hier heilig en dat wordt vaak gevierd met de familie. Flessen cola, zakken chips, koeken, ranja, kippenpoten en andere ondefinieerbare gerechten staan uitgestald op een zelf meegebracht tafeltje. Opa, oma, kinderen en kleinkinderen zitten op en rond het plateau.  Er wordt flink k gelachen en gepraat. We zitten midden tussen de locals en voelen ons bijna een bezienswaardigheid. We lopen naar een strandhut die op palen is gebouwd. Deze ligt aan het water en zal wel de opstapplaats zijn voor ons naar de Blauwe Kamer.  We lopen de oprit op waar verschillende mannen aan een boot aan het sleutelen zijn. De olielucht komt ons tegemoet. Even later zien we dat er een hele plak olie op de grond ligt en dat er nog steeds olie lekt uit de boot. Ik maak een opmerking dat ik hoop dat we niet met deze boot gaan en meteen spreekt een doorgeleefde man met een sigaret in zijn mond ons aan. "Nee....deze Is stuk ", zegt hij ten overvloede. Want ja....dat hadden wij zelf ook al gezien. "We gaan met die naar de Blauwe Kamer", en hij wijst naar een bootje waarvan ik hoop dat die ons zonder natte voeten naar onze bestemming  brengt. "Gaan jullie mee?" "13.00 uur vertek ik" " En je moet je eigen snorkels en shit meenemen " Nou.....vriendelijkheid kent geen tijd. Wat een bullebak !!  Als we er geen uur voor hadden gereden had ik hem denk ik in z'n sop gaar laten koken en was weer gegaan. Maar op één of andere manier vind ik hem ook wel grappig. Hij wijst ons naar zijn restaurant. " Daar Is zijn vrouw. Loop daar maar naartoe !" Hij moet verder sleutelen aan zijn boot. Geen tijd voor een gesprekje

We lopen naar boven en gaan de trap op.  Op de deur zit een grote leguaan die ik met gepaste afstand fotografeer. Andere deur aub staat eronder. Nou....dat doen We maar al te graag !!! De weg naar het restaurant Is op zich al een belevenis. Er staat werkelijk vanalles !!!! Een zooitje !!!!! Harrie van den Eventuin is er niets bij. Er lopen enkele broodmager honden rond, er liggen banden, visnetten, viskooien, messen, touwen, veel oud ijzer, half afgemaakte pilaren, Jezusbeelden, plastic palmbomen, er zitten twee papagaaien slecht in de veren en bovenop een verroeste grote papegaaienkooi, de bar is op allerleiverschillende manjeren gedecoreerd met schelpjes of touwtjes en er lopen allerlei mensen rond waarvan je niet kunt ontdekken of zij nou bij dat gezin horen of niet. Het Is wel heel vermakelijk. 

We nemen een blikje cola ( wel zo veilig....) en kijken onze ogen uit naar wat er zich allemaal afspeelt daar. De vrouw des huizes is een Venezulaanse. Ze schreeuwt naar haar man en kind(eren). Normaal praten kan hier schijnbaar niet, want alles wat daar spreekt , roept hard en met een Venezulaans temperament. Zelfs hun dochtertje van 5-6 jaar praat met van die diva-gebaartjes. Omdat we toch nog meer dan een uur moeten wachten gaan we nog even op het strand zitten. Je waait daar nu bijna weg. Er staat een flinke wind. We zien zelfs een windhoosje voorbij komen.

Om 12.45 lopen we richting opstapplaats, waar onze reisgenoten al op de boot gaan. We komen echt net op tijd aan, want de , nogal ongeduldige,  man start al zijn motor en vaart meteen als wij op de boot staan weg. Het is dus nog echt geen 13.00 en we zien nog andere mensen aankomen die  echt wel op tijd zijn, maar waarop deze man niet meer wil wachten. Zij hebben dus gewoon pech !!!

Ondanks de bewolking en de stevige wind is het toch genieten. De kustlijn is ruw en het water kraakhelder. Het eerste plekje wat we aandoen is dus De Blauwe Kamer. We springen van de boot met onze snorkelmaskers op en zwemmen richting grot. Daar moet je een afstand van ongeveer een meter onder water overbruggen . De spleet tussen het water en onderkant van de grot is namelijk net een kop hoog.  Je moet dus echt even onder water om vervolgens in de grot te geraken. Wij jkijken het eventjes allemaal af , maar zien al snel dat dat,  zeker met de snorkelmaskers,  goed te doen is. We wagen de gok en duiken onder water. Wat we dan te zien krijgen is werkelijk fenomenaal. De grot is azuurblauw gekleurd. Als we  onder water kijken zwemt er een supergrote school vissen. Één van onze reisgenootjes zwemt er dwars doorheen, wat een schitterend schouwspel oplevert : er onstaat in die grote school vissen ineens een gat. Gek genoeg wordt dat meteen daarna ook  weer ' gedicht'  het is magnefique. Helaas hadden we de go pro van Daan niet bij ons, want hier had ik nou wel schitterende foto's  van kunnen maken. Ik denk dat Daan jaloers zal zijn. ( ik voeg foto's bij van internet, maar wij hebben dat ook echt zo gezien !!!)

Helaas wordt er aan de scheepsbel getrokken en  moeten we weer aan boord. We klimmen via een nogal loshangende trapje de boot weer in en varen verder. Op naar het scheepswrak. Dan is er ineens wat opschudding. Onze norse kapitein, roept ineens "TUNA TUNA !". Omdat ik altijd nogal alert ben op vissen en vogels zie ik inderdaad de staart nog van een grote tonijn boven het water uitkomen. Om hem heen zwemmen allemaal kleine visje. Het lijkt zelfs wel alsof ze vliegen !!!!!  Ik had het geluk het te zien, maar aan bijna iedereen is dit schouwspel voorbij gegaan. Ik prijs me weer gelukkig.

We komen aan bij het volgende snorkelplekje : een scheepswrak. Weer iedereen uit de boot en snorkelen ! Eric is al niet zo'n held met zwemmen, maar nu gaat hij al heel snel weer de boot op. Hij krijgt niet genoeg adem.... blijkt dat Hij de kleinere snorkel op heeft !  Jammer, want het was echt mooi onder water. Ik blijf tot ik weer die scheepsbel hoor.   Ik krijg er niet genoeg van. Gelukkig hebben we ook nog een derde spot, genaamd Buddha. Het is een grote ronde rots, waar we langs kunnen snorkelen,  terwijl de kapitein langzaam met zijn boot om de ' buik  van Buddha vaart. Ook dit is weer prachtig . Op  de bodem liggen enkele grote rotsen, waaromheen de mooiste vissen zwemmen. Allerlei kleuren:  oranje, kobalt blauw, rood, zwart en geel. Papegaaivissen en trompetvissen,......het is geweldig ! Eric heeft nu de goede maat van masker op en hij kan nu gelukkig ook genieten. Het duurt helaas allemaal te kort. We varen weer terug . Het was ons die €20,00 p.p. zeker waard.

Onderweg vertelt de kapitein dat je bij hem in het 'restaurant ' heerlijke verse vis kunt eten. Zijn vrouw is schijnbaar een hele goede kok!!!  Het ziet er niet uit, maar meestal kun je in zulke locale eettentjes eigenlijk wel goed eten. We wagen het erop. Met vis kan niet zoveel mis gaan denken wij. En hoe vers kun je het hebben als je zo aan de zee woont.....  We hebben ook nog niet geluncht, dus na zo'n snorkeltocht hebben we wel zin om  iets te eten. Het wordt 2 x  garlic scampi's . Het wachten duurt even en we knopen een gesprekje met onze Venuzolaanse kokkin aan, terwijl zij onze maaltijden klaarmaakt. We zijn overigens de enigen in hun ' restaurant'    ( misschien toch niet zo'n goed idee.........)   We zien dat er wat scampi' s uit de diepvriezer (!!!!!!)  worden gehaald en de pan ingaan....  Hoezo vers ??????  Dan wordt er één of andere aardappelsoort ( zo rood als een bietje ) in het frituurvet gegooid. Heel het restaurant ruikt naar het vet, dat, naar het ruikt, al enkele maanden niet meer is vervangen....... en dan is het nog een open restaurant ook !   Haha....onze kapitein Iglo  heeft ons mooi tuk. Helemaal niet vers en de kokkin is niet echt een 5 sterrenkok.....  Maar goed......weer wat meegemaakt.  

Als we teruglopen na ons 2 sterrenmenu zit de  leguaan nog steeds op de rand van de poort. Heel bijzonder......nu al een paar uur !!!! Dat kan......maar toch.  Ik vraag of die beesten eigenlijk bijten. Een grote schaterlach dendert door het restaurant. Ik glimlach nietsvermoedend mee.  " Nee !",  zegt de nu goedlachse vrouw, dat is een plastic leguaan !!!!!"  Ook ik lach nu voluit met haar mee. Haha....😂🤣   wat een bak !   Echt alles is hier vet nep !!!!! Zelfs de leguaan!  ( foto toegevoegd......)   En stiekem vond ik al dat hij zulke bijzondere kleuren had.....    nou......wij zijn gruwelijk voorde gek gehouden, maar ik heb in ieder geval wel een dikke lach op het gezicht van de stugge kapitein met zijn schreeuwerige kokkin getoverd. We krijgen een biertje voor niets!  We hebben vrienden gemaakt !

We rijden terug via Soto en zien nu een auto staan bij het verlaten pand waar tante Annie heeft gewoond. Toch maar even gaan kijken. Ik had beloofd om , áls er iemand aanwezig was, even de groeten over te brengen. Het hek is nu open. Al roepend loop ik het kale, verlaten terrein op. Misschien loopt er wel een hond los nu. Alles wordt hier namelijk bewaakt door honden ivm de hoge criminaliteit. Eric blijft achter bij de auto ( de held.....)  Het is eigenlijk wel een beetje creapy moet ik zeggen. Ik roep,  maar niemand te zien of te horen. Op het binnenplaatsje staan de planten er niet helemaal onverzorgd bij, dus er komt wel regelmatig iemand hier denk ik. Verdergelopen zie ik een hond in een ren, maar die geeft geen kick. Deed hij dat maar, dan had ik misschien nog iemand ontmoet. Ik durf echter de hond niet te activeren, want  ik kan niet goed zien of het  hok is afgesloten. Na nog wat rondgekeken te hebben en foto's te hebben gemaakt, laat ik het hier maar bij. Ik heb mijn best gedaan...

Thuisgekomen  gaan We nog even aan het zwembad liggen en lezen een boek. Jaja......Eric leest een boek ! Zeer uitzonderlijk, maar hij is gegrepen door het verhaal en heeft in 2,5 dag nu een boek bijna uit !!

Rond 18.00 uur lekker douchen en wat chillen....

Het restaurant bij het zwembad is vanaf  vandaag geopend en we gaan even kijken. We eten  daar nog een voorgerechtje;  meer niet, want onze magen staan een beetje overhoopvan vanmiddag...

Nog een kaartje leggen,  wijntje drinken en dan vouwen we ons weer eens op. Trusten !!!.