Dag 7: Happy Birthday

Vandaag is Eric jarig. Lonne en Daan geven  hem  bij het ontbijt een leuke , typische Indonesische kaart en een klein kado'tje. Heel lief dat ze daar aan denken.
Het is vroeg in de morgen. Om 6.00 uur zijn we opgestaan, want het wordt een lange dag. Vandaag reizen we namelijk naar het Tobameer. Bill verzekert ons dat we de tijd echt nodig hebben. Het zal druk zijn onderweg en wij moeten de laatste ferry hebben naar het eiland in het Tobameer, waar wij ons hotel hebben geboekt.
Nou....hij heeft niets teveel gezegd. Vanuit Bukit Lawang reizen we via Binjay naar Medan
We doen 4 uur over 90 kilometer !!!
Eigenlijk vermaak je je wel onderweg. Er is zoveel bedrijvigheid onderweg. Ik denk dat er maar 1 weg is waar alles en iedereen op moet om naar zijn bestemming te gaan.....zoveel mensen die al op zijn om deze tijd. Om 7.30 uur zie je al overal kinderen lopen of achterop de brommer zitten om naar school te gaan, kraampjes staan al op, en honderden, nee, duizenden brommertjes rijden met of zonder bepakking door de straat. Brommertjes met grote zakken rijst, potten en pannen, schoenen, kippen, meloenen, varkens,  palmvruchten, kinderen, flessen benzine, etenswaren.....je kunt het zo gek niet opnoemen.
En overal staan dus ook langs de weg de kraampjes met al deze waren uitgestald.
Wat een drukte. Maar ondanks de gigantische drukte en chaotisch verkeer, blijven deze mensen rustig en vriendelijk. Er wordt hier en daar getoeterd, maar dat is alleen om aan te geven dat er iemand passeert. Niemand wordt ongeduldig, niemand moppert of reageert boos.
De mensen hebben hier hele lange lontjes.

Als we in een dorpje komen staan er net de kinderen op het schoolplein. Het een mooi gezicht; ze dragen allemaal een uniform. Rood met wit. En ook echt wit !
We willen graag wat foto's maken en als we uitstappen zijn niet zij, maar wij een bezienswaardigheid.  "Bule"...., roepen ze naar ons, wat "blondjes"  betekent. We mogen op het schoolplein  komen en zien wat hun tradities zijn. In een rijtje staan de kinderen voor de klasdeur en zeggen om beurten een gebedje op.1 kind leidt de klas. Hij zegt iets voor en de kinderen zeggen hem na. Dan komt een ander kindje naar voren en zegt haar gebedje op, totdat iedereen is geweest. Op advies van Nicole, onze reisadviseur hebben we balonnen meegenomen, die we tevoorschijn toveren. En inderdaad...de kinderen zijn er superblij mee. Er komt zelfs een moeder naar ons toe om wat extra ballonnetjes te vragen voor haar andere kinderen.

Hoezo zijn wij verwend ?...

Nog even op de foto met alle kindjes en dan moeten we helaas weer gaan. Dit is echt heel leuk !
Verder gaat de reis. Het is echt heel druk. We schieten helemaal niet op en we hebben nu wel genoeg scooters, riksja's, kraampjes en toeterende auto's gezien. Af en toe vallen we in slaap.
De reis vanaf Medan duurt nog 5 uur. Dat valt ons wel een beetje tegen eerlijk gezegd.
Onderweg stoppen  we enkele keren om naar het toilet te gaan. Het zijn vieze hangtoiletten,  zonder papier , en overal weer van die grote bakken met water om door te spoelen.
We lunchen in een retaurant:  nasi goreng.  Eric, Lonne en Daan nemen een etra spicy, maar krijgen daar achteraf toch spijt van. Hier betekent spicy dus ook écht spicy.
We kunnen wel op ons gemak eten, want Bill deelt ons mee dat we de boot van 16.30 uur helaas niet gaan halen. Het is te druk op de weg.
We nemen het zoals het is en moeten ons erbij neerleggen. Maar we zien zo veel moois, zodat we het niet eens meer erg vinden. En zelfs Lonne en Daan mopperen niet
Bill is een vermakelijke man en vertelt ons veel over wat we allemaal zien.

Een korte pauze nemen we om bij een klein winkeltje wat te kopen. Ze hebben vanalles....van nagelllakremover ( voor Lonne want die was ze vergeten..), tot boeddhabeeldjes, maar voornamelijk lekkernijen. Het zijn lachwekkende namen die ze hebben: Pingping, Tangtang, Tingpong,, Tengteng, , Pongpong, Tongtong.....nou dat zal wel smaken ! We slaan wat in.
We vervolgen onze weg via Siantar,  Parapat en zijn dan eindelijk in de buurt van het Tobameer. We zien het al liggen. Bill wordt toch akelig zenuwachtig nu....de laatste veerboot gaat om 18.00 uur. En het is al 17.50 uur. Wij denken dat We alleen nog maar naar beneden moeten rijden, maar elke keer slaan we weer een haarspeldbochtje in en zijn we weer verwijderd van het meer. Het gaat ernu echt om spannen....

Wat moeten we doen als we de laatste veerboot gaan missen. Dan heeft Bill toch echt een probleem zegt hij.... Ik schiet ervan in de lach.....het zal ons toch niet gebeuren hè ....dat we dadelijk aan de kant van het meer de laatste boot zien verdwijnen. Het wordt al donker en om 1i.30 uur is het echt helemaal donker, dus als we het echt niet halen.....maar we zullen zien.

We draaien de laatste bocht in en zien gelukkig nog de boot liggen. Bill roept naar de kapitein en enkele dragers komen snel onze koffers pakken en lopen snel naar de boot. Via een trapje van een paar plankjes op twee gammele latjes lopen we de boot op en nog voordat we nog maar kunnen gaan zitten, vaart de boot al weg.

Dit was een typisch geval van...' op het nippertje zijn '

Wat een tocht zeg !

De boot legt op enkele plaatsen aan. Mensen stappen bij verschillende hotels uit. En dan zien wij ons hotel verschijnen: Tabocottages. We worden hartelijk verwelkomd en geholpen met onze spullen. Als we onze kamers zien, is de lange rit van 11 uur meer dan waard geweest. Ik moet zeggen....het was lang, maar zeker niet vervelend. Veel gezien en meegemaakt en nu heerlijk relaxen en eten.

En voor nu...welterusten !